Nie jest bezpiecznie [RECENZJA]

Dopóki ukazują się w Polsce płyty takie jak „3T”, dopóty możemy być spokojni o kondycję naszej alternatywy. Trzeci album warszawiaków z So Slow ma wszystko, czego trzeba płycie, która ma przetrwać dłużej niż jeden sezon: nie pasuje w całości do żadnego konkretnego gatunku, nawet nie próbuje kłaniać się modom, a przede wszystkim epatuje niepokojem i mrokiem, przez które trzeba przebrnąć, by odkryć jej bogactwo.

„Jest bezpiecznie”. Te słowa, z miejsca kojarzące się z klasykiem Siekiery, słychać gdzieś na początku płyty. Jeśli ktoś im za szybko uwierzył, przeżyje z trzecim dziełem So Slow niejeden wstrząs. Po drodze czekają bowiem wybuchy agresji w refrenie singlowego „Tranz I JJ”, ambientowo-psychodeliczna orgia sampli oraz kilkunastominutowy seans hipnozy w iście lynchowskim stylu. Cała płyta to w pewnym sensie jazda po sinusoidzie: kiedy wydaje się, że muzyka kwartetu skutecznie zaniosła nas w objęcia Morfeusza, następuje gwałtowne wybudzenie.

Z klasycznie noise'owego ansamblu, So Slow przepoczwarzają się w zespół znacznie bardziej otwarty, bogatszy stylistycznie i "większy". To już nie jest muzyka oparta na riffie. Słuchając każdej z trzech odsłon "3T" trudno oprzeć się wrażeniu, że znacznie ważniejszymi elementami tej dźwiękowej konstrukcji są rytm i aura unosząca się gdzieś nad tym wszystkim. Ta ostatnia jest tu czynnikiem przeważającym. Bo choć zdecydowanie nie jest to propozycja z serii łatwo wpadających w ucho, to gęsty klimat kompozycji sprawia, że chce się do tej płyty wracać wielokrotnie.

Opus magnum? Wiele na to wskazuje, choć coś mówi mi, że najlepsze dopiero przed nimi. Poczekajmy więc jeszcze trochę.

So Slow "3T"
Unquiet Records, 2017