Recenzja - Ewelina czuje Bacharacha i nie tylko

Sobotni wieczór w poznańskim klubie Blue Note należał do wokalistki Eweliny Rajchel i towarzyszących jej muzyków – pianisty Piotra Kałużnego, który jest zarazem autorem aranżacji, basisty Zbigniewa Wrombla i perkusisty Andrzeja Mazurka.
Pierwsza część wieczoru to przeboje Burta Bacharacha kompozytora, który niedawno ukończył 89 lat. Ewelina Rajchel czuje się w nich znakomicie, a sprzyja temu jej silny, metaliczny głos. Co ważne śpiewając robi to z dużą kulturą. Nie połyka głosek, słychać każdy dźwięk. Wszystko jest przez nią podawane niezwykle wyraźnie. W „That’s What A Friends Are For” podobało mi się fortepianowe wprowadzenie Kałużnego na fortepianie i wysmakowane solo Wrombla na basie, a także niezwykły dialog tych instrumentalistów. W „Close to You” wiele do powiedzenia miał perkusista Andrzej mazurek, ale warto było zrwrocić uwagę na rozbudowaną melodyjną improwizację Kałużnego i ich późniejszy dialog.
Rozbudowanym niezwykle energetycznym solo Kałużnego można było zachwycić się także w piosence „Alfie”.Natomiast „I Say a Little Prayer” podobał mi się niezwykle energetyczny dialog perkusji i kontrabasu.

Druga część to najpierw utwory własne Piotra Kałużnego i Eweliny Rajchel. W „Warm my Heart With The Blues” podobał się zarówno niezwykle energetyczny fortepian Kalużnego jak i solo na basie Wrombla, w „I am A Diva” byliśmy świadkami kolejnego wirtuozerskiego popisu Piotra Kałużnego, a w „The Same Blood” solówką na perkusji zaimponował Andrzej Mazurek. Oczywiście nie zabrakło też standardów. Przede wszystkim „Fever” Elvisa Presley’a oraz „Love Me Like A Man” Diany Krall. Był to znakomity koncert i szkoda, że Eweliny słuchamy tak rzadko. To artystka, która wiele potrafi. Szkoda, e jak do tej pory nie ma własnego albumu płytowego.

[email protected]