Coś więcej niż Woodstock

Oczywiście to głównie koncerty przyciągną większość widzów. Spoglądając na plan występów widać zmianę podejścia - nie będzie szaleńczego tempa, z jakim zmieniali się na głównej scenie kolejni wykonawcy, by dogonić terminarz. Każdy z 19 wykonawców, których zobaczymy w ciągu trzech dni na głównej estradzie będzie miał czas na pełny, co najmniej godzinny recital.

Patrząc na pochodzenie wykonawców, spodziewać się możemy istnej wieży Babel, lub jak kto woli, międzynarodowej walki o względy widzów. W piątek Meksyk wystawia bliską klimatom Manu Chao załogę Panteon Rococo, Republika Południowej Afryki połączy muzykę Czarnego Lądu z grunge, a niemiecki Kreator zakończy wieczór dawką ekstremalnego metalu.

Sobota będzie jeszcze bardziej zwariowana: zaczną Thee Flanders (niemiecki Big Cyc), potem kolej na reggae z Włoch w wykonaniu Good Vibe Styla, folkowy punk-rock z Chorwacji w wykonaniu Cinkusi oraz hinduską formację Anuradha Pal. Polacy do konkurencji wystawią kwiat sprawdzonej alternatywy: od reggae'owców z Daabu, po poetyckie Świetliki, gotycki Closterkeller, a nawet ostrego jak brzytwa Vadera.

W niedzielę na dużej scenie zobaczymy już tylko trzy kapele: po poznańskich laureatach Złotego Bączka czyli Acid Drinkers, nasycimy się szwedzkim rap-metalem Clawfingera oraz wielogatunkowymi (zaczynali od punk-rocka, ale na nim nie skończyli) klasykami z The Stranglers.

Jak zwykle działać też będzie scena folkowa, na której nie zabraknie często zaskakujących twórców, jak niemieccy miłośnicy polski z zespołu Polkaholix. W namiotach spotkamy się z hinduskimi muzykami, specami od mediów, piłki nożnej i niemal każdej innej życiowej aktywności. Bo Przystanek Woodstock, to naprawdę coś więcej niż Woodstock.