Nie przebił się w Lechu Poznań, odpalił w barwach beniaminka! Teraz ma coś do udowodnienia. "Bardzo czekam na mecz przy Bułgarskiej"

Od roku reprezentujesz Motor Lublin. Co u Ciebie się zmieniło przez ten czas? Ile i co dał Ci ten sezon?

Pod względem piłkarskim na pewno ten rok dał mi nowe spostrzeżenie na piłkę nożną w taktyce. Nauczyłem się ciekawych rozwiązań zarówno w ofensywnie jak i defensywie. Także można powiedzieć, że mam szerszy wachlarz możliwości, którymi staram się operować. Przegrywam zdecydowanie mniej pojedynków w obronie, mam więcej przechwytów i odbiorów. W ataku dołożyłem dwie asysty i gola. Mogło być tych liczb jeszcze więcej. Ta świadomość motywuje do dalszej pracy i podnoszenia sobie poprzeczki. Poza piłką za dużo się nie zmieniło. Tylko zamiast Poznania czy Nowego Sącza mieszkam w Lublinie. Zbieram swoje doświadczenia, które się na pewno przydadzą w przyszłości.

Jakie były założenia trenera Feio przed sezonem. Co było celem minimum a co realnym?

Z tego co pamiętam nie było zdefiniowanego celu, ale myślę, że naszym wspólnym celem minimum były właśnie baraże do ekstraklasy. Awans jest zwieńczeniem naszej pracy - całej drużyny. Zawodników, sztabu szkoleniowego, wszystkich osób związanych z klubem.

Kiedy poczuliście, że awans jest całkiem realny?

Pierwszy taki moment był na początku sezonu. Bardzo dobrze zaczęliśmy i każdy wiedział, że w tej lidze wszystko jest możliwe. Jeśli chodzi o końcówkę sezonu, to chyba mecz z Resovią był kluczowy. Wygraliśmy i wszystko było w naszych nogach, żeby być w barażach.

Jak na Was jako zespół wpłynęła zmiana trenera? Jak dokładnie wyglądało odejście trenera Feio?

Trener po meczu wyjazdowym ze Stalą Rzeszów oznajmił nam w szatni, że złożył dymisję i czeka na decyzję właściciela. Nie znam dokładnych szczegółów rozmów pomiędzy stronami, ale rzeczywiście, trenera Feio już od początku kolejnego tygodnia nie było w klubie. Na każdego ta zmiana wpłynęła zupełnie inaczej. Ja widziałem osobiście, że zaangażowanie nie zmalało, a wręcz może i rosło w końcówce sezonu. Wyszło jak wyszło, ale najważniejszy jest wynik końcowy, a nim jest awans.

Jakie są podobieństwa, a jakie różnice między trenerem Feio a Stolarskim, jeśli chodzi o sposób zarządzania zespołem?

Myślę, że podobieństwem jest to, że obaj trenerzy rozmawiają ze swoimi zawodnikami, mają podobne koncepcje. Do różnic mógłbym dać zachowanie w niektórych sytuacjach, gdy ktoś popełni rażący błąd. Zaznaczę od razu, że każda sytuacja jest inna i nie da się tego w 100 proc. porównać. Osobiście, jestem zadowolony ze współpracy z każdym z tych szkoleniowców.

Czy z trenerem Feio udałoby się Wam wywalczyć awans? Czy jego odejście było ruchem koniecznym, które pozwoliło Wam wejść na jeszcze wyższy poziom?

Można gdybać, nie jestem w stanie powiedzieć. Każdy z tych trenerów ma podobny system pracy. Każdy z nich wzbudza szacunek i są oni autorytetem dla wszystkich piłkarzy Motoru. Wracając do pytania, na pewno byłaby na to szansa. Zarówno trener Feio jak i trener Stolarski są świetnymi fachowcami.

Zakładam, że mecz z Arką miał potężny ładunek emocjonalny dla Ciebie. Jakie to było spotkanie?

Mecz z Arką miał ogromne podłoże emocjonalne, dla mnie był to najważniejszy mecz w mojej dotychczasowej przygodzie z piłką. Na początku meczu przytrafił nam się błąd przy rozegraniu piłki i powiedziałem sobie wtedy, że już gorzej być nie może. Nie zagraliśmy dobrej pierwszej połowy, natomiast już w drugiej czuliśmy przewagę nad Arką. Wiadomo, przydarzyły się błędy, gdzie Arka mogła zamknąć mecz, ale tego nie zrobiła i po bramce na 1:1, było widać u nich już nerwowość. Wykorzystaliśmy to. Uczucie po ostatnim gwizdku było nie do opisania. Zostanie ze mną na długo.

Co było po meczu?

Świętowanie z kibicami jeszcze na stadionie w Gdyni. Potem spotkaliśmy się na stacji benzynowej w trakcie powrotu. Wyjątkowa atmosfera - mnóstwo przyśpiewek, race, wspólna radość. Natomiast już po powrocie do Lublina odbył się przejazd drużyny autokarem po mieście i przed stadionem była feta. Tam również panowała świetna atmosfera, naprawdę kibice dają nam dużo wsparcia i super wyszło, że mogliśmy się wszyscy cieszyć z awansu do ekstraklasy.

Czy żałujesz że Lech Poznań nie złożył za Ciebie oferty pod koniec maja?

Powiem tak, to już decyzja klubu z Poznania. Ja miałem rok, żeby ich przekonać swoją grą do wykupu. Nie wiem, co o tym ostatecznie zadecydowało, ale to już za mną i skupiam się na Motorze. Mam tutaj dwa lata kontraktu i to jest teraz najważniejsze. Było, minęło.

Czy oglądałeś mecze Lecha w tym sezonie? Jeśli tak, to czy uważasz, że wygrałbyś rywalizację z Anderssonem?

Muszę przyznać, że mecze Lecha oglądałem dosyć rzadko w tym sezonie, więc nie będę w stanie się obiektywnie się wypowiedzieć. Niemniej, zważając na to co słyszałem, to wszystko byłoby możliwe.

Co mógłbyś poprawić w swojej grze, by być silnym punktem na ekstraklasowym poziomie?

Dużo jest do poprawy, sporo zależy też od taktyki drużyny. W jednym się czuję lepiej, a w drugim gorzej, ale to jest całkiem normalnie. Trzeba się dostosować. Jakbym miał wskazać jedną rzecz, to myślę, że dalej pojedynki jeden na jeden w obronie. W ekstraklasie są już lepsi zawodnicy, o lepszym dryblingu niż w pierwszej lidze.

Wróćmy na chwilę do tematu Kolejorza. W październiku mecz z Lechem. Cieszysz się, że to spotkanie zostanie rozegrane właśnie jesienią?

Bardzo czekam na ten mecz. Bardzo lubię tę porę roku, co roku tak się składało, że łapie wtedy dobrą formę i to będzie czysta przyjemność przyjechać na Bułgarską. Zagrałem tam tylko raz w oficjalnym meczu i nie mogę się doczekać drugiej okazji. Tym razem po drugiej stronie barykady.

Nie będzie Ci przeszkadzała murawa o tej porze roku?

Lubię jak jest grząsko, jak pada deszcz, także dla mnie to tylko na plus.

Jeśli wygracie lub zaliczysz asystę, strzelisz gola - to ta radość będzie stonowana?

Nie wiem do końca, jakbym się zachował w przypadku ewentualnej bramki, asysty czy wygranego meczu, ale wydaje mi się, że nie będę tłumił w sobie emocji.

Jakie więzi nawiązały się w Motorze? Patrząc na kulisy Waszego awansu, wydaje się, że masz bardzo dobry kontakt z Jacques Ndiaye.

Tak, z Jacquesem mam dobry kontakt. Byliśmy razem w pokoju jest bardzo pozytywną osobą, ma luz i poczucie humoru. Asymiluje się i w tym wszystkim nieoceniona jest pomoc Mathieu Scaleta. Myślę, że w Lublinie mamy wszyscy ze sobą bardzo dobre relacje. Jesteśmy drużyną i pomimo rywalizacji na pozycjach, czy też złych chwil potrafimy być jednością. Ponadto, nasza mobilizacja i chęć dążenia do celu przekuwamy na zwycięstwa - a to jest bardzo ważne. Cieszę się, że rok temu tutaj trafiłem.

Czego oczekujesz od nadchodzącego sezonu? Pytam tutaj o Ciebie.

Od siebie oczekuję jak największej ilości minut, zdobywania doświadczenia, które jest bardzo potrzebne w moim wieku. Przede wszystkim gdy przydarzy się błąd, żeby umieć wyciągnąć wnioski i przełożyć to na boisko.

Jakie będą Wasze cele na następny sezon?

Myślę, że nie powinniśmy iść po linii najmniejszego oporu i mówić, że będziemy walczyć o utrzymanie. Natomiast cele drużynowe na pewno ustalimy sobie po powrocie z urlopów.

Krystian Palacz urodził się 19 lipca 2003 roku. Swoje pierwsze kroki stawiał w Akademii Lecha Poznań, przechodząc w niej przez wszystkie etapy. W 2023 roku został wypożyczony z Lecha Poznań do Sandecji Nowy Sącz, a rok później przeszedł do Motoru Lublin.

W barwach Kolejorza rozegrał 65 spotkań, z czego 62 na poziomie drugiej ligi. Z kolei w Fortuna 1. lidze zanotował 33. występy. W swojej dotychczasowej karierze strzelił 9 bramek i może pochwalić się 6 asystami.