Henryk Stażewski. Reliefy 1960-1970. Wyjątkowa wystawa poświęcona pracom wybitnego przedstawiciela abstrakcji geometrycznej [ZDJĘCIA]

Stażewskiego uznaje się za patrona polskiej awangardy. W swojej sztuce skupiał się na abstrakcji geometrycznej, czyli sztuce polegającej na operowaniu różnymi formami geometrii. W latach 1919 – 1919 odbył studia artystyczne w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych w pracowni Stanisława Lentza. Później związał się z awangardowym ugrupowaniem „Ekspresjoniści polscy”, którzy w 1919 przemianowali się na „Formistów”. Był też założycielem grupy Blok (Blok Kubistów, Konstruktywistów i Suprematystów). Jego obrazy były prezentowane wraz z dziełami m.in. Mieczysława Szczuki w awangardowym Polskim Klubie Artystycznym. W 1965 r. wziął udział w I Biennale Form Przestrzennych w Elblągu – efekty jego realizacji oglądać można do dziś.

Wystawa „Henryk Stażewski. Reliefy 1960-1970” to zbiór 32 reliefów pochodzących z prywatnych polskich kolekcji. Reliefy to zaledwie wycinek artystycznej twórczości Stażewskiego, który poza nimi i malarstwem, uprawiał też multiple, plakaty, kolaże, a także projektował wnętrza. Prace Stażewskiego znajdują się w zbiorach najważniejszych placówek muzealnych w Polsce oraz w wielu wybitnych kolekcjach zagranicznych, m.in. w Museum of Modern Art w Nowym Jorku i Tate Gallery w Londynie.

Inspirował się m.in. teorią unistyczną, którą stworzył Władysław Strzemiński w latach 30. XX wieku – polegająca na eksploracji płaskości powierzchni i granic obrazu. W jego obrazach szczególną funkcję pełniły kolory: niebieski, żółty, czerwony, a także tzw. niekolory, czyli biały, szary i czarny. Czerpał też z kubizmu, neoplastycyzmu i konstruktywizmu. W latach 30. i 50. malował portrety, martwą naturę i pejzaże.

- Lata sześćdziesiąte w twórczości Henryka Stażewskiego to okres, kiedy malarstwo ustępuje miejsca formom reliefowym. Był on logiczną ewolucją poszukiwań artysty od podziału płaszczyzny i ruchu w obrazie do struktur przestrzennych. Za element porządkujący i jednocześnie kształtujący prace trzeciego wymiaru, obrał sobie powtarzającą się formę geometryczną

– pisze Andrzej Szczepaniak, kurator wystawy i dodaje:

- Często jest to forma beczkowata, powstała z nałożenia prostokąta i owalu, czasem czworobocznego asteroidu, koła lub owalu. Jednak nie ona sama jest w reliefach najważniejsza, ale jej „przypadkowe” usytuowanie, warianty relacji prowokujące względny ruch, jej format, efekt rzucanego cienia i użycie koloru.

Wystawa znajduje się w Galerii Sztuki Współczesnej Akademii Lubrańskiego przy ul. Lubrańskiego 1. Wernisaż odbył się 9 czerwca 2022 roku i potrwa do 30 października br.